Εκδρομή στη Μονή Προυσού
Σήμερα βρέθηκα ξανά στη μονή Προυσού, στο μοναστήρι της Παναγιάς της Προυσιώτισσας ή όπως συχνά αποκαλείται στις συζητήσεις από τους επισκέπτες στη Madonna του Προυσού πίνοντας λικέρ από Κράνα. Όσες φορές και αν βρεθώ στη μονή Προυσού μου το φυσικό τοπίο προκαλεί δέος και η ιστορία του ένα παράξενο μειδίαμα, αυτό το ελαφρό και ανεπαίσθητο χαμόγελο. Οι παραδόσεις και η ιστορία μπλέκονται και κατορθώνουν την αναστολή του χρόνου. Ο Οδυσσέας , οι μοναχοί Διονύσιος και ο Τιμόθεος, ο Καραισκάκης κι εμείς να τριγυρίζουμε μέσα στη μονή και να ατενίζουμε τους απόκρημνους επιβλητικούς βράχους.
Σύμφωνα λοιπόν με την παραδόση και κάποιους ιστορικούς στο σημείο που σήμερα υπάρχει η μονή Προυσού ήταν το μαντείο του Οδυσσέα όταν βρέθηκε στην περιοχή στο τέλος της ζωής του.
Αυτό το σημείο διάλεξαν οι μοναχοί Διονύσιος και Τιμόθεος περίπου τον 9ο αιώνα να ιδρύσουν τη μονή τους αφιερωμένη στην Παναγία. Εδώ βρέθηκε και ο Καραϊσκάκης στη διάρκεια της Επανάστασης άρρωστος και χρησιμοποιούσε τη μονή ως θεραπευτήριο. Και αν οι μύθοι, η παράδοση και η ιστορία μπλέκονται δίνοντας μια ατέρμονη συνέχεια, το τοπίο στη μονή Προυσού μου προκαλεί πάντα δέος. Στο δρόμο για τη μονή το φυσικό σκηνικό εναλλάσσεται από απότομα βράχια σε πυκνό ελατοδάσος, χαράδρες, ορμητικά νερά και καταρράκτες. Δέος μαζί με γαλήνη και την ηρεμία στη μονή. Και το βλέμμα αναγκαστικά οδηγείται ψηλά.
